కూలిపోయిన శిఖరాలు,,,,,,!
ఒకప్పుడు పూదోటలో గుభాళించే రంగు రంగుల పూవుల మల్లే,,,,,,,,
అమ్మా నాన్న ఇద్దరు చెల్లాయిలు వాళ్ళ భర్తలు నేను నా భార్య పిల్లలు,,,,,,,
అల్లుకుపోయిన మమతల మల్లియల ఆనందాల హరివిల్లు మా ఇల్లు,,,,,,,,
రాఖీ పండుగ వచ్చిందంటే విరితేనియలు గ్రోలినట్లు అమ్మా నా శ్రీమతి తయారుచేసే రకరకాల వంటకాలు ఆ రుచులే వేరు,,,,,,,
నాన్నకు తీరిక లేని పనులన్నీ పక్కకు పెట్టి పండుగ సంబరంతో అల్లుళ్ళతో కబుర్లు చెబుతూ హృదయాలు విప్పి మాట్లాడుకుంటూ నవరసాల కలివిడి మా ఇల్లు,,,,,,,,
అమ్మ నా శ్రీమతి బొగ్గుల పొయ్యిపై షడ్రుచుల వంటకాల వంటిల్లు ,,,,,,,,చెల్లాయిలు తమ కొత్త కాపురాల సాదకబాధకాలు చెబుతూ వంటల్లో సహాయం చేస్తూ అలవిగాని ఆనందాల లోగిలి మా ఇల్లు,,,,,,,,,,
నేడు మా పిల్లలు పెళ్లిళ్లయి ఉద్యోగాలు చేస్తూ సుదూర ప్రాంతాల్లో ఉంటున్నారు,,,,,,,,
చెల్లాయిల పిల్లలు పెళ్లిల్లు పిల్లలు వారి సాదకబాధకాలు వారివి,,,,,,,,,
నాన్న అనుకోకుండా పోయారు నేను చేసే బడిపంతులు ఉద్యోగం నేను ఏదో కోల్పోయిన బాధ ఒంటరినైపోయాను రిటైర్మెంట్ దగ్గరలోనే ఉంది నా శ్రీమతి నాకో బహుమతి,,,,,,,,,
మా అమ్మ వృద్దాప్యంలో ఉంది కొన్నిరోజులు ఇంట్లో కొన్నిరోజులు చెల్లాయిల ఇళ్లల్లో ఉంటుంది,,,,,,,
పండంటి కుటుంబం నడుస్తున్న కాలంలో ఒక్కో పూవు వాడిపోయి రాలిపడేందుకు సిద్ధంగా ఉన్న పూదోట లా అయ్యింది,,,,,,,,,
ఒకప్పటి పరిమళాల మకరందాల ప్రేమలు ఆప్యాయతలు ఈ బిజీబిజీ జీవితంలో మాయమయ్యాయి,,,,,,,,,
రాఖీ పండుగ రోజున అన్నాచెల్లి ఆప్యాయతలు కాలం ఒడిలో కలిసిపోకుండా తెగిపోక ఇప్పటికీ మా చెల్లాయిలు నా చేతికి రాఖీ అలంకరించే తీరు మనస్సు పొరల్లో అనురాగాలు నేడు అంతగాలేని గతం తాలూకు జ్ఞాపకాల సంతకం హృదయం లోగిలిలో,,,,,,,,,,,
-అపరాజిత్
సూర్యాపేట
